Ο ομφαλός από τη γέννηση μας είναι ένα ευαίσθητο σημείο του κοιλιακού τοιχώματος και εκεί δημιουργούνται οι ομφαλοκήλες. Ο ομφαλός όπως τον γνωρίζουμε αποτελεί την ουλή που απομένει όταν αποκόπτεται ο ομφάλιος λώρος. Οι ομφαλοκήλες μπορεί να είναι συγγενείς, δηλαδή να υπάρχουν από τη γέννηση ή επίκτητες, δηλαδή να έχουν δημιουργηθεί στην πορεία του χρόνου. Σε μικρές ομφαλοκήλες το περιεχόμενο δεν είναι παρά λίπος που καλύπτει το περιτόναιο. Εάν όμως το στόμιο της κήλης μεγαλώσει αρκετά, μπορεί να προβάλει προς τα έξω το επίπλουν ή και μια έλικα εντέρου.
Οι ομφαλοκήλες έχουν συνήθως πιο έντονα συμπτώματα από τις βουβωνοκήλες και μεγαλύτερο κίνδυνο περίσφιξης. Αυτό συμβαίνει διότι αν και το στόμιο της κήλης είναι συνήθως μικρό, είναι ανένδοτο καθώς δεν περιβάλλεται από μυς αλλά από περιτονίες. Επίσης, οι πιέσεις που δημιουργούνται στην περιοχή είναι μεγάλες και ωθούν συνεχώς τα σπλάχνα προς τα έξω. Για αυτούς τους λόγους η χειρουργική αποκατάσταση είναι επιβεβλημένη και πρέπει να γίνεται προγραμματισμένα.
Η αποκατάσταση μιας ομφαλοκήλης γίνεται ανάλογα με το μέγεθός της, με την κλασική τεχνική ή λαπαροσκοπικά. Μικρές ομφαλοκήλες μέχρι 2cm επιδιορθώνονται με μια αντίστοιχα μικρή τομή η οποία χάνεται μέσα στη φυσιολογική ουλή του ομφαλού. Η αποκατάσταση γίνεται με τοποθέτηση ενός πλέγματος συνήθως κάτω από το κοιλιακό τοίχωμα ώστε να μην κινδυνεύει από λοιμώξεις.
Μεγαλύτερες ομφαλοκήλες αξίζει τον κόπο να επιδιορθώνονται λαπαροσκοπικά με την τοποθέτηση του πλέγματος ανάμεσα στα κοιλιακά τοιχώματα. Με αυτόν τον τρόπο η μετεγχειρητική πορεία είναι ηπιότερη και συνήθως ο ασθενής επιστρέφει γρήγορα στις δραστηριότητές του.
Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι ασθενείς παραμένουν στο νοσοκομείο λιγότερο από 24 ώρες και αναλαμβάνουν πλήρη δραστηριότητα σε λίγες ημέρες.
